Parwowiroza u psa | PSI TYFUS | objawy, leczenie, ile trwa
pixabay.com/images/id-3843834/
Parwowiroza to choroba wirusowa, objawiająca się krwotocznym zapaleniem jelit i żołądka. Nieleczona jest prawie zawsze śmiertelna. Ponadto jest silnie zaraźliwa.
Spis treści - kliknij strzałkę
Parwowiroza u psa – historia psiego tyfusu
Droga do rozpoznania typu wirusa, który odpowiada do wywoływanie parwowirozy sięga 1967 roku, kiedy to został odkryty wirus CPV-1, odpowiadający za objawy ze strony układu pokarmowego i oddechowego. Wariant ten w większości przypadków nie dawał jednak objawów u zarażonych psów.
W 1978 roku opisano pierwsze objawowe zarażenia wariantem CPV-2, który w latach 80. XX wieku doprowadził do pandemii, w wyniku której wiele psów na świecie poniosło śmierć.
Do Polski wirus parwowirozy dotarł już w 1979 roku, a dwa lata później zakażenia notowano na terenie całego kraju.
Wirus CPV-2 – występowanie
Parwowiroza, wywoływana przez CPV-2, według szacunków naukowców atakuje ponad 1 mln psów rocznie, mimo że szczepionki są obecnie powszechnie dostępne u lekarzy weterynarii.
Obecnie występują trzy opisane odmiany wirusa CPV, a ich występowanie zależne jest od obszaru geograficznego: CPV-2a występuje głównie w Azji i Oceanii, z kolei CPV-2b i CPV-2c występują najczęściej w USA.
Częstotliwość występowania opisanych wariantów w Europie nie jest jednakowa i zależy od kraju.
Parwowiroza psów – definicja
„Parwowiroza psów jest chorobą zakaźną, objawiającą się krwotocznym zapaleniem żołądka i jelit. Wirus ten jest istotną przyczyną zachorowań i śmierci psów pomimo dostępności szczepionek, w niektórych przypadkach może prowadzić do zapalenia mięśnia sercowego”1.
Parwowiroza – zarażenie
Do zarażenia parwowirozą dochodzi pomiędzy psami poprzez kontakt bezpośredni jama ustna – jama nosowa lub kontakt z zakażonymi odchodami. Psy zarażają kałem już po 3 dniach od zakażenia, a zdolność do infekowania innych psów w ten sposób trwa jeszcze przez 4 tygodnie od pojawienia się objawów klinicznych.
Psi tyfus namnaża się w organizmie psa bardzo szybko, co prowadzi do zaburzeń i śmierci komórek w organizmie psa. W odróżnieniu od innych wirusów jelitowych parwowirus namnaża się w kryptach jelit cienkich, kolonizując kosmki jelitowe. Parwowiroza prowadzi przez to do destrukcji nabłonka jelit i zapadania się kosmków.
Parwowiroza objawy
Objawy parwowirozy u psa to:
- Wymioty
- Obfita krwawa biegunka
- Odwodnienie
- Bolesność jamy brzusznej
- Gorączka
- Wstrząs
Objawami parwowirozy u szczeniąt w przebiegu nadostrym mogą być:
- Zwiększona wokalizacja
- Odruchy wymiotne
- Skrócenie oddechu
- Nagła śmierć
Nieprawidłowe parametry w badaniach laboratoryjnych parwowirozy u psów2
- Niedokrwistość
- Obniżenie liczby krwinek białych (leukopenia)*
- Obniżenie liczby limfocytów (limfopenia)*
- Obniżenie liczby granulocytów obojętnochłonnych (neutropenia)*
- Obniżenie liczby płytek krwi (trombocytopenia)
- Obniżenie stężenia cukru (hipoglikemia)*
- Obniżenie stężenia białka (hipoproteinemia)
- Obniżenie stężenia albumin (hipoalbuminemia)*
- Obniżenie stężenia globulin (hipoglobulinemia)
- Obniżenie stężenia cholesterolu (hipocholesterolemia)*
- Nadkrzepliwość (wzrost stężenia fibrynogenu oraz spadek aktywności antytrombinyIII*)
- Wzrost aktywności ALP oraz AP
- Niedobór dwutlenku węgla we krwi (hipokarbia)
- Białko CRP (wzrost)*
- TNF (wzrost)*
- Cytrulina (spadek)*
* Czynnik prognostycznie negatywny.
ALT: aminotransferaza alaninowa.
AP: fosfataza alkaliczna.
CRP: białko C-reaktywne.
TNF: czynnik martwicy nowotworu.
Parwowiroza u szczeniaka – czy jest niebezpieczna?
Choroby szczeniąt, które mogą być szczególnie niebezpieczne dla życia psa to m.in. parwowiroza.Kluczowa są pierwsze godziny od wystąpienia objawów, prawidłowa diagnoza i szybkie podjęcie leczenia. Nieleczona parwowiroza u szczeniaka może skończyć się śmiercią zwierzęcia.
Wirus parwowirozy dostaje się do krwioobiegu w ciągu pierwszych 1-5 dni. Destrukcja nabłonka jelit powoduje krwotoczne zapalenie jelit u psa, co prowadzi do wtórnego zakażenia bakteryjnego, które transportowane jest z krwią do innych narządów. Taki stan prowadzi do sepsy oraz endotoksemii.
Parwowiroza u psa – rozpoznanie
Typowa procedura rozpoznania parwowirozy u psa obejmuje: wywiad, badanie kliniczne, hematologie oraz wykrywanie wirusa w kale (PCR, IF, szybkie testy).
Obrazowanie diagnostyczne nakierowane jest przede wszystkim na potwierdzenie lub wykluczenie wgłobienia jelit.
W diagnostyce laboratoryjnej, w badaniach serologicznych można próbować wykryć przeciwciała anty-CPV. Wykorzystuje się do tego powszechnie test ELISA, który umożliwia wykrycie antygenu CPV w próbkach kału. Testem o najwyższej czułości wydaje się jednak PCR, przeprowadzany na próbkach pobranych z kału.
Jeżeli wynik testu ELISA był negatywny, ale występują objawy CPV należy wykonać test PCR.
Parwowiroza u psa – leczenie
Nieleczona parwowiroza jest prawie zawsze śmiertelna. Celem leczenia jest pozbycie się objawów klinicznych.
Parwowiroza u psa leczona jest poprzez płynoterapię z uwzględnieniem krystaloidów lub koloidów, psu podaje się leki przeciwwymiotne, osocze, a także antybiotyki działające na bakterie Gram-ujemne oraz leki pobudzające odporność immunologiczną.
U chorych psów w ciągu pierwszych 4-6 godzin od rozpoczenia leczenia podaje się płynoterapię, której celem jest wyrównanie niedoboru płynów. Niedobór potasu i cukru wyrównuje się poprzez podanie krystaloidów lub płynu Ringera z mleczanami. Roztwory koloidowe podaje się w oparciu o nasilenie objawów klinicznych.
Leki przeciwwymiotne minimalizują utratę elektrolitów. Wprowadza się również żywienie pozajelitowe. By uniknąć sepsy wprowadza się leczenie antybiotykami.
Jedną z możliwych opcji terapeutycznych jest podanie osocza dla psa z parwowirozą, które zawiera przeciwciała neutralizujące wirusa.
Parwowiroza ile trwa
Pierwsze objawy kliniczne parwowirozy u psa mogą pojawić się między 5. a 12. dniem od zakażenia wirusem.
Parwowiroza u szczeniaka leczona jest zwykle od kilku do kilkunastu dni. Przez pierwsze kilka dni lekarz może zalecić podawanie kroplówki, w celu uzupełnienia płynów. Antybiotykoterapia parwowirozy u psa trwa zwykle ok. 10 dni.
Po skutecznym wyleczeniu psiego tyfusu należy jeszcze przez 4 tygodnie zbierać kał na obecność wirusa, by mieć pewność, że leczenie jest w pełni skuteczne, a pies nie będzie zagrażał innym pupilom.
Parwowiroza u psa – zapobieganie
Profilaktyka parwowirozy polega na szczepieniu szczeniąt i dorosłych psów.
Parwowiroza szczepienie
Idealna pora na szczepienie szczeniaka przeciw parwowirozie przypada na okres, w którym kończy się naturalna ochrona immunologiczna szczeniaka, dzięki obecności przeciwciał matki (odporność bierna), a zaczyna budować się odporność czynna.
Opierając się na danych statystycznych przyjęto, że już w wieku 6 tygodni odporność bierna szczeniąt na parwowirozę zaczyna zanikać – traci ją połowa szczeniąt, a w 8 tygodniu życia zasadniczo większość szczeniąt nie jest już odporna na parwowirozę.
Wobec tego opracowano schemat szczepień na takie choroby, jak:
- parwowiroza u psa
- nosówka u psa
- choroba rubartha
- kaszel kenelowy u psa
- leprospiroza u psa
Schemat szczepień zakłada pierwsze podanie szczepionki w wieku 6-8. tygodni, a kolejne trzy w odstępach co 3-4 tygodnie, aż do osiągnięcie 14-16 tygodni.
Przeczytaj również
Parwowiroza u psa po szczepieniu
Szczepienie przeciwko parwowirozie nie zabezpiecza psa przed zarażeniem. Pies nie nabywa pełnej odporności i cały czas może dojść do zarażenia. Innymi przyczynami braku odporności u psa może być nieprawidłowo podana szczepionka, nieskuteczność preparatu, niekiedy organizm psa nie jest w stanie wykształtować odporności czynnej.
Pies po parwowirozie także nie jest w pełni bezpieczny i może zarazić się ponownie.
Między innymi z powyższych powodów należy wykonywać szczepienie przypominająca na psi tyfus raz na 3 lata, licząc od ostatniej szczepionki, którą otrzymał pies w wieku 1 roku.
Parwowiroza u psa – dezynfekcja
Wirus parwowirozy wykazuje bardzo dużą odporność na czynniki środowiskowe. Jest w stanie przetrwać w środowisku z pH 3-11 i w temperaturze do 70 st. C.
Jeżeli Twój pies umarł w wyniku parwowirozy, to z przyjęciem nowego psa do domu należy wstrzymać się przynajmniej przez 6 miesięcy, dokonując w tym czasie dezynfekcji wszystkich powierzchni.
Do dezynfekcji powierzchni możesz wykorzystać:
- Podchlorynę sodu
- Ług sodowy
- Formalinę
- 1% aldehyd glutaory
Dobrym środkiem do czyszczenia powierzchni może być Virkon.
Czyszczenie mieszkania po psie z parwowirozą możesz uzupełnić o ozonowanie oraz naświetlanie powierzchni lampą ultrafioletową.
Wszystkie akcesoria po psie należy wyrzucić.
Redakcja
Przypisy:
- Zakażenie parwowirusem, w: R. Ruiz de Gopegui Fernandez, Choroby zakaźne psów. Praktyk kliniczna, wyd. Edra Urban&Partner, Wrocław 2017.
- Tamże.
Opracowano na podstawie:
R. Ruiz de Gopegui Fernandez, Choroby zakaźne psów. Praktyk kliniczna, wyd. Edra Urban&Partner, Wrocław 2017.
M. Kowalczyk, K. Skrzypek, A. Jakubczak, Patogeneza i diagnostyka parwowirozy psów oraz genotypowanie CPV-2, ”Życie Weterynaryjne”, 2018/93(7), s. 486-491.
Przeczytaj inne poradniki o zdrowiu psów i kotów
