Szpic miniaturowy | pomeranian | hodowla, szczeniaki, wychowanie
Image by Racool_studio on Freepik
Szpic miniaturowy to jedna z odmian szpica, która została wyhodowana w Anglii, dokąd średnie szpice dotarły wraz z meklemburską księżniczką, żoną Jerzego III.
Spis treści - kliknij strzałkę
Podstawowe informacje o szpicu miniaturowym
🌅Kraj pochodzenia | Niemcy / Anglia |
🐶 Numer wzorca FCI | 97 |
➡ Waga | 2 – 3 kg |
❤ Długość życia | 13 – 15 lat |
💢 Charakter | Pogodny, rodzinny, żywiołowy |
Pomeranian - pochodzenie i historia rasy
Pomeranian to jedna z najstarszych ras psów do użytku domowego.
Przodkami szpica miniaturowego były psy torfowe żyjące do epoki neolitu. Czyli w czasie związanym z procesem udamawiania zwierząt.
Pierwotnie szpice służyły człowiekowi do obrony domostw. Pomagały podczas polowań i stróżowały. Dziś niewiele z odmian szpica wykazuje pasję łowiecką swych przodków. Jednak ich zdolność do pilnowania domostwa pozostała.
Odmiana długowłosa szpica znana była w Niemczech już w XVII w.
Pomeranian - pies z pomeranii
Szpice żyjące w Europie występowały w różnych wielkościach i rodzajach umaszczenia. Średniej wielkości szpice hodowane były w Meklemburgii i na Pomorzu. Od pomorskiego rodowodu wzięła się nazwa pomeranian.
Szpice średnie dotarły do Anglii wraz z księżniczką meklemburską, która poślubiła przyszłego króla Jerzego III. Hodowcy z wysp radykalnie zmniejszyli rasę i tak powstał małych rozmiarów, puszysty piesek kulka – szpic miniaturowy.
Już w 1870 roku angielski Kennel Club uznał pomeraniana za odrębną rasę. Rok później szpic miniaturowy został pokazany na pierwszej wystawie. W 1898 roku Pomeranian Club of England opracował wzorzec rasy.
Prace nad kontynentalnym wzorcem pomeraniana
Równolegle prowadzono prace hodowlane na Starym Kontynencie. W 1899 roku założono Związek Szpiców Niemieckich, który dokonał podziału na szpice duże i małe.
Podział ten został później dopracowany i do dzisiaj zawiera 5 odmian:
- szpic wilczy
- szpic duży
- szpic średni
- szpic mały
- szpic miniaturowy pomeranian
Wzorzec rasy dla szpiców różnych rozmiarów
Na przełomie lat 1895-1910 został opracowany kontynentalny wzorzec rasy, zatwierdzony przez FCI. Pod jednym numerem wzorca uwzględniono wszystkie 5 odmian szpica. Uznano, że budowa anatomiczna jest taka sama i nie ma powodu, by tworzyć osobne wzorce. FCI uznało, że nazwa pomeranian jest anglojęzyczna nazwą rasy szpic miniaturowy.
Szpic miniaturowy w Polsce
Pomeranian trafił do Polski już w połowie lat 80. XX wieku. Pierwsze hodowle, które sprowadziły szpice miniaturowe z Danii, USA i Anglii zaczęły się rozwijać na początku lat 90.
Jak wygląda szpic miniaturowy?
Szpic miniaturowy jest według wzorca rasy psem o pięknej szacie, która jest nastroszona dzięki obfitemu podszerstkowi. Kryza wokół szyi nadaje pomeranianowi dostojeństwa.
Głowa szpica jest średniej wielkości i ma kształt klina. Oczy psa są migdałowatego kształtu, uszy trójkątne i osadzone wysoko. Szyja średniej długości; grzbiet obficie owłosiony, krótki, prosty i mocny; klatka piersiowa głęboka; ogon osadzony wysoko i średniej długości. Pomeranian ma proste kończyny o mocnym kośćcu.
Szpic miniaturowy – gdzie szukać hodowli?
Pierwszym i najpewniejszym miejscem znalezienia hodowli pomeranianów jest analiza strony internetowej Związku Kynologicznego w Polsce. Tam znajdziesz wszystkie zrzeszone hodowle podlegające rejestracji.
ZKwP swoją siedzibę główną ma w Warszawie, ale ma również 48 oddziałów na terenie całej Polski. Wystarczy odszukać najbliższy oddział, w którym otrzymasz informacje o działających hodowlach w twojej okolicy.
Po dokonaniu wyboru warto zasięgnąć opinii o wybranej hodowli wśród miłośników rasy, na wystawach, zlotach czy na forach społecznościowych, skupiających miłośników pomeranianów.
Ostatnim krokiem jest skontaktowanie się z hodowcą i udanie się na miejsce. Dobra hodowla szpica miniaturowego ZKwP nigdy nie ma nic do ukrycia i zaprasza nabywców do obejrzenia swoich zwierząt. Hodowca nie tylko odpowie na wszystkie pytania, ale również sprawdzi, czy szczenię trafi w odpowiednie ręce, przeprowadzając wywiad z kupującym. Nie zdziw się zatem jeśli to hodowca zacznie zadawać Ci pytania.
Szpic miniaturowy chów czy hodowla?
By Boredathome101 – Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=102235253
Nie każda osoba, w której domu urodzą się szczenięta pomeraniana jest hodowcą. Nie można również stwierdzić, podczas zakupu psa, czy wyrośnie on na sukę hodowlaną bądź reproduktora. Nie wiadomo przecież czy dorosły pies będzie spełniał wszystkie wymagania stawiane przed psami hodowlanymi.
Celem chowu jest stworzenie szpicom miniaturowym prawidłowych warunków do rozwoju, życia i ewentualnego rozrodu.
Celem hodowli szpica miniaturowego jest genetyczne doskonalenie zwierząt w oparciu o wiedzę genetyczną, pracę hodowlaną, anatomię, fizjologię, etologię, zoohigienę, biochemię i biofizykę.
Początkujący hodowcy mogą w tym zakresie prosić o pomoc kierownika i członków sekcji pomeranianów swojego oddziału ZKwP.
Szpic miniaturowy z hodowli – na co zwrócić uwagę?
Przed wyborem szpica miniaturowego z hodowli sprawdź historię rodziców psa. Do hodowli powinny być wybierane jedynie te psy, które spełniają kryteria, dające szanse na rozwój rasy. Selekcja hodowlana zawsze powinna być dokonywana przez specjalistów. Szczenięta ok. 6 tygodnia życia powinny przejść przegląd hodowlany i zostać opisane przez specjalistów z oddziału ZKwP. Pamiętaj, że nawet pozytywny opis nie daje gwarancji, że dorosłe psy będą spełniały wymogi do bycia zwierzętami hodowlanymi. Finalna selekcja dokonywana jest dopiero na wystawach psów rasowych.
Minimalne wymagania, jakie musi spełnić pies to minimum trzy oceny doskonałe (samce) lub bardzo dobre (suki), otrzymane na trzech różnych wystawach od trzech różnych sędziów.
Szpic miniaturowy - wady dyskwalifikujące szczenięta
Wśród wad całkowicie dyskwalifikujących szpica miniaturowego z dalszej hodowli wzorzec rasy wskazuje:
- Agresja i wyraźna lękliwość
- Nienormalna budowa lub zachowanie
- Otwór w ciemieniu
- Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny
- Entropium lub ektropium
- Uszy nie całkiem stojące
- Wyraźne białe znaczenia lub łatwy u psów innych niż białe
- Wnętrostwo
- Wszelkie umaszczenia nie wymienione we wzorcu
Czy szpic miniaturowy to pies dla mnie?
Zanim podejmiesz ostateczną decyzję zadaj sobie kilka pytań:
- Czy dysponuję czasem, by zapewnić psu trzy spacery dziennie, z których przynajmniej jeden będzie trwał ok. godzinę?
- Czy stać mnie na utrzymanie psa, takiego jak szpic miniaturowy?
- Czy posiadam odpowiednią wiedzę o wychowaniu i opiece psa, takiego jak szpic miniaturowy?
Szpic miniaturowy – pies czy suka?
Podejmując decyzję o zakupie szczeniaka szpica miniaturowego pamiętaj, że psy obu płci różnią się nie tylko cechami wyglądu zewnętrznego, ale także charakterem1.
Kupując samca szpica miniaturowego pamiętaj, że pies będzie chłodniejszy w kontaktach i bardziej samodzielny. Psy potrzebują więcej czasu na zabawy, mają również silną potrzebę pozostawiania większej ilości śladów zapachowych. Samce bywają z natury bardziej gwałtowne wobec innych psów, mają też większą skłonność do niszczenia przedmiotów.
Suczka pomeraniana będzie bardziej wrażliwa, subtelniejsza i przymilna. Suczki są bardziej towarzyskie i podatne na naukę posłuszeństwa. Szybciej uczą się również zachowania porządku w domu.
Warto pamiętać, że sterylizacja zmniejsza różnice zachowań płciowych.
Szczeniaki szpica mianiaturowego – na co zwrócić uwagę przed zakupem?
Oglądając szczenięta szpica miniaturowego w miocie zwróć uwagę na kilka ważnych oznak dobrego stanu zdrowia2:
- Czubek głowy szpica miniaturowego nie powinien mieć wyczuwalnego ciemiączka.
- Oczy powinny być osadzone symetrycznie, a powieki nie powinny wywijać się ani na zewnętrz ani do oka.
- Uszy powinny być pokryte sierścią, bez krost i zgrubień, a kanały słuchowe powinny być czyste. Jeżeli pies potrząsa ciągle głową, albo sztywnieje przy dotyku uszu, to może oznaczać problemy z uszami. Uszy stojące, tulipanowe czy zbyt duże są traktowane jako wadliwe.
- Nos powinien być zimny i wilgotny, a otwory nozdrzy powinny być wyraźne, by pies mógł oddychać z łatwością.
- Naciśnięcie tchawicy nie powinno wywołać ataku kaszlu.
- Brzuch powinien być gładki – bez uwypuklonej przepukliny na wysokości pępka.
- Na skórze psa nie może być żadnych plackowatych wyłysień, łupieżu czy łuszczącego się naskórka.
Szczenięta szpica miniaturowego – wychowanie
Jeżeli to w Twoim domu urodziły się szczenięta szpica miniaturowego, a nie masz jeszcze doświadczenia w odchowywaniu psów, to pamiętaj o kilku ważnych kwestiach:
- Szczenięta szpica miniaturowego powinny być ważone od urodzenia każdego dnia. Szczenięta cztero- i pięciotygodniowe można ważyć co drugi dzień, a szczenięta starsze raz w tygodniu.
- Przez pierwsze 14 dni szczenięta powinny być karmione tylko i wyłącznie mlekiem matki. Między 2. a 4. tygodniem można już zacząć wprowadzać stopniowo pokarm papkowaty.
- Szczenięta powinny być karmione przez sukę do ok. 6-8 tygodnia życia. W tym okresie odruch ssania zanika, a szczenięta pomeraniana mogą być już karmione pokarmem stałym.
- Starsze niż 3 tygodnie szczenięta można wyprowadzać na ogrodzony ogród przy domu na krótkie wyjścia. Pogoda musi być jednak słoneczna i powinno być przynajmniej 15 st. C.
- Pamiętaj, by każde ze szczeniąt oznaczyć, np. kokardą, by nie pomylić rodzeństwa. Dla każdego szczeniaka pomeraniana warto prowadzić osobne notatki.
- Jeżeli suka nie jest w stanie utrzymać w czystości wszystkich szczeniąt to 4-tygodniowe psiaki można zmyć w ciepłej wodzie. Warto również zacząć przyzwyczajać szczenięta do czesania oraz do zabiegów higienicznych przy uszach, łapach i oczach.
Socjalizacja szczeniąt szpica miniaturowego
pixabay.com/images/id-414570/
Prawidłową socjalizację możesz wykonać, korzystając ze Złotej Dwunastki Margaret Hughes:
- Poznaj psa z 12 powierzchniami, po których może chodzić: trawa, drewno, dywan, piasek, beton etc.
- Baw się ze szczeniakami szpica miniaturowego przynajmniej 12 różnymi przedmiotami
- Szczenięta szpica miniaturowego powinny mieć systematyczny kontakt przynajmniej z 12 różnymi osobami.
- Poznaj szczeniaki z 12 różnymi miejscami w domu.
- Zaprezentuj szczeniakom 12 różnych domowych odgłosów: pralka, odkurzacz, mikser, telewizor, dzwonek do drzwi, budzik telefonu etc.
- Poznaj psy z 12 szybko poruszającymi się obiektami: rower, samochód, hulajnoga, tramwaj etc.
- Poddaj szczenię pomeraniana 12 różnym wyzwaniom: wchodzenie do pudełka, transportera, na balkon, zabawa z basenie z płytką wodą etc.
- Przyzwyczaj psa do dotykania na 12 różnych sposób: głaskanie, branie na ręce, przewracanie na plecy, kładzenie na kolanach, dotykanie uszów, otwieranie pyska etc.
- Zapoznaj psa z jedzeniem z 12 misek o różnych fakturach i kształtach: talerzyk, miska porcelanowa, metalowa etc.
- Podaj psu jedzenie w 12 różnych pomieszczeniach.
- Przedstaw szczeniaka (szczepionego) co najmniej 12 różnym szczeniętom i psom dorosłym.
- Pozostawiaj psa co najmniej 12 razy samego na czas od 5 do 45 minut.
Wyprawka dla szpica miniaturowego
Jeżeli decyzja o zakupie szczeniaka szpica miniaturowego już zapadła, to czas zaplanować wyprawkę. W wyprawce powinny znaleźć się:
- Obroża dla psa
- Szelki dla psa
- Smycz dla psa
Kompletując wyprawkę dla swojego pieska nie zapomnij również o:
- Miskach dla psa
- Legowisku dla szpica miniaturowego
- Zabawkach dla szczeniaka szpica miniaturowego
- Woreczkach na odchody
- Szczotce do sierści dla psa
- Szamponach i odżywkach
- Adresówce dla psa
- Paście i szczoteczce do zębów
Kiedy szczepić szczenię szpica miniaturowego
Na podstawie danych statystycznych opracowano schemat szczepień, w którym pierwszą dawkę szczepionki podaje się w wieku 6 tygodni, a kolejne trzy dawki w odstępach 3 tygodni. Na tej podstawie określić można dosyć szczegółowo kalendarz szczepień szpica miniaturowego:
- 6-7 tydzień życia – szczepienie przeciwko nosówce i parwowirozie
- 9-10 tydzień życia – szczepienie przeciwko nosówce, parwowirozie, chorobie Rubartha, kaszlowi kenelowemu i leptospirozie
- 12-13 tydzień życia – zakres ten sam, jak w 9-10 tygodniu
- 15-16 tydzień życia – szczepienie przeciwko wściekliźnie
Sezonowo, jeśli nie stosujesz obroży przeciw pasożytom zewnętrznym, warto podać psu tabletki lub krople na skórę, które ochronią psa. Odrobaczanie psa wykonuje się co kwartał.
Redakcja
Bibliografia:
1 B. Fogle, Psy. Wielka encyklopedia, Tom 1, Wyd. Axel Springer Polska, s. 10-11.
2 B. Fogle, Psy. Wielka encyklopedia, Tom 1, Wyd. Axel Springer Polska, s. 12-13.
zkwp.pl/wzorce/97.pdf
Poznaj inne rasy psów
