Reklama

Pirenejski pies górski – hodowla, szczeniaki, wychowanie

Image by Sven Lachmann from Pixabay

Pirenejski pies górski to obecnie mało popularna rasa psów, która w przeszłości swoje zadania spełniała zarówno u boku szlachty, jak i chłopów.

Data publikacji: 6 czerwca 2023

Podstawowe informacje o pirenejskim psie górskim

🌅 Kraj pochodzenia	Francja
🐶 Numer wzorca FCI	137
➡ Waga	50-60 kg
❤ Długość życia	10-12 lat
💢 Charakter	Pirenejski pies górski to rasa psów wyhodowana do pilnowania stad owiec i kóz. To bardzo inteligentne psy, samodzielne i niezależne.

Pirenejski pies górski – pochodzenie i historia rasy

Pirenejski pies górski to rasa psów, której przodkowie zamieszkiwali w Pirenejach między 2000 a 1000 r. p.n.e. We Francji rasa ta nasi nazwę pirenejski pies górski, natomiast w Hiszpanii – mastif pirenejski. Pierwotnie psy w tym typie zamieszkiwały Azję Mnieszją, jednak trudno wskazać, z jakimi ludami przywędrowały na obecne tereny.

Zadania pirenejskich psów górskich

Psy te w czasach średniowiecza służyły do obrony zamków, o czym wspominał w XIV w. Gaston Phoebus. Równocześnie chłopi wykorzystywali te psy do pilnowania stad. W 1662 roku, wraz z baskijskimi rybakami, psy w tym typie dotarły na Nową Fundlandię.

Dzięki swoim walorom pies pirenejski zyskał uznanie w oczach arystokracji. Ludwik XIV w 1675 roku tytułował pirenejskiego psa górskiego, jako Królewskiego Psa Francji. Jego sława zaprowadziła rasę w 1824 roku do Stanów Zjednoczonych, gdzie pirenejski pies górski dotarł z markizem de La Fayette. Psa tej rasy miała również Królowa Wiktoria. Już w połowie XIX wieku popularność rasy zaczęła gwałtownie spadać. W pierwszych latach XX wieku liczba psów była już tak mała, że rozpoczęto program ratowania rasy, poprzez Klub psa Pirenejskiego.

Ustandaryzowanie rasy pirenejski pies górski

Co ciekawe w 1885 roku zarejestrowano pierwszego psa w brytyjskim Kennel Clubie. W 1907 roku powstał w Lourdes drugi klub miłośników pirenejskich psów górskich. Dwa konkurujące ze sobą kluby doprowadziły do jeszcze większych problemów, gdyż każdy z nich stworzył swój własny wzorzec rasy. Po I wojnie światowej nie było już żadnych miotów, a zwaśnione kluby doszły do porozumienia dopiero w 1927 roku, publikując wspólny wzorzec rasy.

Uznanie pirenejskiego psa górskiego przez FCI

Pirenejski pies górski został wpisany na listę ras FCI 2 lipca 1959 roku.

Pirenejski pies górski w Polsce

Pirenejski pies górski nie jest w Polsce popularną rasą. Pierwsze psy trafiły do Polski w latach 90. XX wieku, a obecnie istnieje kilka hodowli zajmujących się reprodukcją rej rasy psów.

Jak wygląda pirenejski pies górski?

Pirenejski pies górski to rasa pokaźnych gabarytów, mocno zbudowana. Głowa psa pirenejskiego nie jest zbyt duża w porównaniu do wielkości ciała; kufa jest nieco krótsza od czaszki; nos zawsze czarny; oczy małe, migdałowatego kształtu; uszy osadzone wysoko, trójkątne. Tułów psa pirenejskiego jest nieco dłuższy niż wysokość w kłębie; klatka piersiowa niezbyt głęboka; ogon sięga do stawu skokowego i jest w kształcie pióropusza.

Image by Sven Lachmann from Pixabay

Pirenejski pies górski – gdzie szukać hodowli?

Pierwszym i najpewniejszym miejscem znalezienia hodowli pirenejskiego psa górskiego jest analiza strony internetowej Związku Kynologicznego w Polsce. Tam znajdziesz wszystkie zrzeszone hodowle podlegające rejestracji

ZKwP swoją siedzibę główną ma w Warszawie, ale ma również 48 oddziałów na terenie całej Polski. Wystarczy odszukać najbliższy oddział, w którym otrzymasz informacje o działających hodowlach w twojej okolicy.

Po dokonaniu wyboru warto zasięgnąć opinii o wybranej hodowli wśród miłośników rasy, na wystawach, zlotach czy na forach społecznościowych, skupiających miłośników pirenejskich psów górskich.

Ostatnim krokiem jest skontaktowanie się z hodowcą i udanie się na miejsce. Dobra hodowla pirenejskiego psa górskiego nigdy nie ma nic do ukrycia i zaprasza nabywców do obejrzenia swoich zwierząt. Hodowca nie tylko odpowie na wszystkie pytania, ale również sprawdzi, czy szczenię trafi w odpowiednie ręce, przeprowadzając wywiad z kupującym. Nie zdziw się zatem jeśli to hodowca zacznie zadawać Ci pytania.

Pirenejski pies górski chów czy hodowla?

Nie każda osoba, w której domu urodzą się szczenięta pirenejskiego psa górskiego jest hodowcą. Nie można również stwierdzić, podczas zakupu psa, czy wyrośnie on na sukę hodowlaną, bądź reproduktora. Nie wiadomo przecież czy dorosły pies będzie spełniał wszystkie wymagania stawiane przed psami hodowlanymi.

Celem chowu jest stworzenie pirenejskim psom górskim prawidłowych warunków do rozwoju, życia i ewentualnego rozrodu.

Celem hodowli pirenejskiego psa górskiego jest genetyczne doskonalenie zwierząt w oparciu o wiedzę genetyczną, pracę hodowlaną, anatomię, fizjologię, etologię, zoohigienę, biochemię i biofizykę. Do hodowli mogą być użyte wyłącznie psy funkcjonalne i klinicznie zdrowe.

Początkujący hodowcy mogą w tym zakresie prosić o pomoc kierownika i członków sekcji pirenejskiego psa górskiego swojego oddziału ZKwP.

Pirenejski pies górski z hodowli – na co zwrócić uwagę?

Przed wyborem pirenejskiego psa górskiego z hodowli sprawdź historię rodziców psa. Do hodowli powinny być wybierane jedynie te psy, które spełniają kryteria, dające szanse na rozwój rasy. Selekcja hodowlana zawsze powinna być dokonywana przez specjalistów. Szczenięta ok. 6. tygodnia życia powinny przejść przegląd hodowlany i zostać opisane przez specjalistów z oddziału ZKwP. Pamiętaj, że nawet pozytywny opis nie daje gwarancji, że dorosłe psy będą spełniały wymogi do bycia zwierzętami hodowlanymi. Finalna selekcja dokonywana jest dopiero na wystawach psów rasowych.

Minimalne wymagania, jakie musi spełnić pies to minimum trzy oceny doskonałe (samce) lub bardzo dobre (suki), otrzymane na trzech różnych wystawach od trzech różnych sędziów.

Pirenejski pies górski- wady dyskwalifikujące szczenięta

Wśród wad całkowicie dyskwalifikujących pirenejskiego psa górskiego z dalszej hodowli wzorzec rasy wskazuje:

Agresję
Wyraźną lękliwość
Nie całkiem czarny nos
Przodozgryz lub tyłozgryz, każde zniekształcenie szczęk
Powieki barwy cielistej. Oczy żółte
Brak lub pojedyncze wilcze pazury na tylnych nogach, pazury niekompletne lub niewykształcone
Każde umaszczenie niewymienione we wzorcu
Wielkość poza podanym limitem
Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie

Pirenejski pies górski - możliwe dziedziczenie chorób

Pirenejskie pies górski, jak wiele innych ras psów narażony jest na wady warunkowane przez geny recesywne i dominujące. Częste choroby psów tej rasy to:

Dysplazja zastawi trójdzielnej
Niedobór czynnika XI
Chondrodysplazja
Osteopatia skroniowo-żuchwowa
Wrodzona głuchota
Entropium
Ektropium
Zespół kieszonki przyśrodkowego kąta oka
Mała tarcza nerwu wzrokowego
Mnogie wilcze pazury

Szczeniaki pirenejskiego psa górskiego – charakter

Pirenejski pies górski to rasa psów wyhodowana do pilnowania stad owiec i kóz. To bardzo inteligentne psy, samodzielne i niezależne. Mimo zmian cech charakteru pies górski po dziś dzień pozostaje rasą niezależną. Mimo iż jest to rasa typowo użytkowa psy te nadają się do życia, jako towarzyszące rodzinie. Pirenejski pies górski potrafi być przyjazny i łagodny, ale wyłącznie dla swoich opiekunów. Jest to spokojna rasa psów.

Mimo wszystko pies pirenejski nie jest zbyt posłuszny, może mieć skłonność do ucieczek za to doskonale sprawdzi się w roli stróża na dużym terenie.

Pirenejski pies górski nie nadaje się zupełnie do życia w mieszkaniu czy małym domu, może mieć problemy z tolerowanie psów innych rasów czy kotów. Pies ten powinien pracować, a nie służyć do towarzystwa, mieszkając przy domu.

Czy pirenejski pies górski to pies dla mnie?

Zanim podejmiesz ostateczną decyzję, zadaj sobie kilka pytań:

Czy dysponuję czasem, by zapewnić psu co najmniej trzy spacery, z których przynajmniej jeden będzie trwał co najmniej godzinę?
Czy stać mnie na utrzymanie psa?
Czy posiadam odpowiednią wiedzę o wychowaniu i opiece nad takim psem jak pirenejski pies górski?

Pirenejski pies górski – pies czy suka?

Podejmując decyzję o zakupie szczeniaka pirenejskiego psa górskiego pamiętaj, że psy obu płci różnią się nie tylko cechami wyglądu zewnętrznego, ale także charakterem¹.

Kupując samca pirenejskiego psa górskiego pamiętaj, że pies będzie chłodniejszy w kontaktach i bardziej samodzielny. Psy potrzebują więcej czasu na zabawy, mają również silną potrzebę pozostawiania większej ilości śladów zapachowych. Samce bywają z natury bardziej dominujące wobec innych psów, mają też większą skłonność do niszczenia przedmiotów.

Suczka pirenejskiego psa górskiego będzie bardziej wrażliwa, subtelniejsza i przymilna. Suczki są bardziej towarzyskie i podatne na naukę posłuszeństwa. Szybciej uczą się również zachowania porządku w domu.

Warto pamiętać, że sterylizacja zmniejsza różnice zachowań płciowych.

Szczeniaki pirenejskiego psa górskiego – na co zwrócić uwagę przed zakupem?

Oglądając szczenięta pirenejskiego psa górskiego w miocie, zwróć uwagę na kilka ważnych oznak dobrego stanu zdrowia²:

Czubek głowy małego pirenejskiego psa górskiego nie powinien mieć wyczuwalnego ciemiączka.
Oczy powinny być osadzone symetrycznie, a powieki nie powinny wywijać się ani na zewnętrz ani do oka. Oczy muszą być czyste, bez żadnego wycieku.
Powieki i uszy powinny być bez krost i zgrubień, a kanały słuchowe powinny być czyste, bez intensywnej wydzieliny. Jeżeli pies potrząsa ciągle głową albo sztywnieje przy dotyku uszu, to może oznaczać problemy z uszami.
Nos powinien być zimny i wilgotny, a otwory nozdrzy powinny być wyraźne, by pies mógł oddychać z łatwością.
Naciśnięcie tchawicy nie powinno wywołać ataku kaszlu.
Brzuch powinien być gładki – bez uwypuklonej przepukliny na wysokości pępka.
Na skórze psa nie może być żadnych plackowatych wyłysień, łupieżu czy łuszczącego się naskórka.

Socjalizacja szczeniąt pirenejskiego psa górskiego

Prawidłową socjalizację możesz wykonać, korzystając ze Złotej Dwunastki Margaret Hughes:

Poznaj psa z 12 powierzchniami, po których może chodzić: trawa, drewno, dywan, piasek, beton etc.
Baw się ze szczeniakami pirenejskiego psa górskiego przynajmniej 12 różnymi przedmiotami
Szczenięta pirenejskiego psa górskiego powinny mieć systematyczny kontakt przynajmniej z 12 różnymi osobami.
Poznaj szczeniaki z 12 różnymi miejscami w domu.
Zaprezentuj szczeniakom 12 różnych domowych odgłosów: pralka, odkurzacz, mikser, telewizor, dzwonek do drzwi, budzik telefonu etc.
Poznaj psy z 12 szybko poruszającymi się obiektami: rower, samochód, hulajnoga, tramwaj etc.
Poddaj szczenię pirenejskiego psa górskiego 12 różnym wyzwaniom: wchodzenie do pudełka, do samochodu, na balkon, zabawa w basenie z płytką wodą etc.
Przyzwyczaj psa do dotykania na 12 różnych sposób: głaskanie, branie na ręce, przewracanie na plecy, kładzenie na kolanach, dotykanie uszów, otwieranie pyska etc.
Zapoznaj psa z jedzeniem z 12 misek o różnych fakturach i kształtach: talerzyk, miska porcelanowa, metalowa etc.
Podaj psu jedzenie w 12 różnych pomieszczeniach.
Przedstaw szczeniaka (szczepionego) co najmniej 12 różnym szczeniętom i psom dorosłym.
Pozostawiaj psa co najmniej 12 razy samego na czas od 5 do 45 minut.

Image by Manfred Richter from Pixabay

Wyprawka dla pirenejskiego psa górskiego

Jeżeli decyzja o zakupie szczeniaka pirenejskiego psa górskiego już zapadła, to czas zaplanować wyprawkę. W wyprawce powinny znaleźć się:

Obroża dla psa
Szelki dla psa
Smycz dla psa

Kompletując wyprawkę dla swojego psa nie zapomnij również o:

Miskach dla psa
Legowisku dla psa
Zabawkach dla psa
Woreczkach na odchody
Szczotce do sierści dla psa
Szamponach i odżywkach
Adresówce dla psa
Paście i szczoteczce do zębów

Kompletując wyprawkę dla swojego psa, nie zapomnij o akcesoriach sezonowych:

Macie chłodzącej
Ubrankach ochronnych dla psa
Kremach z filtrem
Butelce podróżnej z miską
Obroży na kleszcze

Kiedy szczepić szczenię pirenejskiego psa górskiego

Na podstawie danych statystycznych opracowano schemat szczepień, w którym pierwszą dawkę szczepionki podaje się w wieku 6 tygodni, a kolejne trzy dawki w odstępach 3 tygodni. Na tej podstawie określić można dosyć szczegółowo kalendarz szczepień pirenejskiego psa górskiego.

6-7 tydzień życia – szczepienie przeciwko nosówce i parwowirozie
9-10 tydzień życia – szczepienie przeciwko nosówce, parwowirozie, chorobie Rubartha, kaszlowi kenelowemu i leptospirozie
12-13 tydzień życia – zakres ten sam, jak w 9-10 tygodniu
15-16 tydzień życia – szczepienie przeciwko wściekliźnie

Sezonowo, jeśli nie stosujesz obroży przeciw pasożytom zewnętrznym, warto podać psu tabletki lub krople na skórę, które ochronią psa. Odrobaczanie psa wykonuje się co kwartał.

Redakcja