Drugi kot w domu – zasady dokocenia i przygotowanie kota rezydenta

Z dokoceniem jest jak z pieczeniem ciasta drożdżowego: możemy postępować zgodnie z przepisem, idealnie wykonywać poszczególne punkty instrukcji, a koniec końców ciasto nam wyrośnie albo nie… Dlaczego tak się dzieje? W dużej mierze wynika to z kociej natury.

Po pierwsze koty, to tzw. zwierzęta selektywnie społeczne. Termin ten oznacza, że choć generalnie potrafią żyć w bliskim sąsiedztwie z innymi osobnikami, a nawet budować większe grupy (zazwyczaj o trzonie rodzinnym, skupione wokół konkretnego zasobu – np. schronienia lub źródła pożywienia), to jednak nie oznacza automatycznie, że każdy jeden kot polubi dowolnego innego kota tylko dlatego, że przebywają w jednej przestrzeni. To tak, jak z ludźmi – do jednych czujemy sympatię, a do innych awersję i jest to nasze prawo. Koty także mają takie prawo i potrafią z niego aktywnie korzystać. Jeśli zatem spróbujemy połączyć w tych samych 4 ścianach dwa selektywnie społeczne koty, które po prostu się nie polubią, nie zyskamy nic ponad dwa zdenerwowane i zestresowane zwierzaki, które będą się próbowały nawzajem przegonić. Jest to więc recepta na kotostrofę.

Drugi element to kwestia indywidualnych kompetencji społecznych danego zwierzaka. Kompetencje społeczne to zestaw umiejętności służących odnalezieniu się w kontaktach z innymi osobnikami – tak swojego, jak i innych gatunków. Z reguły są one dobrze wyrobione u tych zwierząt, których okres pierwotnej socjalizacji (pierwszych 12-14 tygodni życia) przebiegł prawidłowo, a więc w otoczeniu matki, rodzeństwa, człowieka, a być może także innych kotów. Jeśli natomiast mamy do czynienia z kotem, który został osierocony i był sztucznie odchowywany lub w wyniku czyjejś nieodpowiedzialnej decyzji, zbyt wcześnie odłączono go od grupy rodzinnej, będzie on miał dużo więcej problemów z zaakceptowaniem w swoim otoczeniu kolejnego kota. Wynika to z faktu, iż taki kot, szczególnie jeśli wystąpi w roli dokacanego rezydenta, nie będzie miał pojęcia, jak się w tej sytuacji zachować, a więc będzie albo próbował przed nią uciec, albo się bronić np. atakując nowego kota. Nie jest żadną tajemnicą, że proces dokocenia lepiej znoszą koty, które wcześniej żyły w grupach: np. koty z hodowli, które dorastały w domach pełnych zwierząt lub takie, które są adoptowane z domów tymczasowych, dających schronienie większej ilości zwierzaków. Z kolei koty, które żyły wcześniej w roli jedynaka, mogą mieć z powiększeniem społecznej grupy zdecydowanie większy problem.

Trzecia sprawa to podejście kota do zmian. Należy pamiętać, że koty z natury są ostrożne i nieufne w budowaniu nowych relacji z innymi osobnikami. Daleko im do psów, które na spacerze witają nowo napotkanego kolegę z radością i otwartością (tak, wiem, że nie wszystkie psy tak robią, ale te dobrze zsocjalizowane owszem, bo są zdecydowanie bardziej społeczne). Koty każdego nowego osobnika traktują jako potencjalne zagrożenie oraz konkurencję w dostępie do zasobów i w zasadzie… mają rację. Jeśli bowiem dane terytorium, zamiast tylko do kota nr 1, zaczyna należeć do kotów nr 1 i 2, to znaczy, że czymś trzeba się będzie podzielić, coś oddać, z czegoś zrezygnować. Zatem koci świat w pierwszym momencie stanie się GORSZY, A NIE LEPSZY! I to koniecznie trzeba zapamiętać, by dobrze zrozumieć działanie kociej psychiki.

Dokocenie to w większości przypadków na pierwszym etapie stres i dyskomfort – szczególnie dla rezydenta, którego dom nagle staje na głowie. Dlatego tak ważne jest, by dobrze przeprowadzić ów proces, aby złe emocje nie przysłoniły tych dobrych, które powinny się zacząć pojawiać z czasem.