Choroba kociego pazura – bartonella – UWAŻAJ
pixabay.com/images/id-2170710/
Bartonella to odzwierzęca choroba, do której dochodzi w wyniku zadrapania lub ugryzienia przez najczęściej bezobjawowych nosicieli, czyli koty, choć nie tylko.
Spis treści - kliknij strzałkę
Choroba kociego pazura objawy
Objawy choroby kociego pazura nie pojawiają się od razu, mija kilka dni, zanim bakterie bartonella henselae i rzadziej bartonella clarridgeiae dają o sobie znać. Bartonella często przebiega łagodnie, a sam nosiciel nie choruje. Wśród objawów choroby kociego pazura wymienia się:
- gorączkę lub stany podgorączkowe
- powiększone węzły chłonne i ich bolesność
- zmęczenie
- ból głowy, pleców i podbrzusza
- nudności lub wymioty
- biegunka
Natężenie objawów zmienia się wraz z postępem choroby kociego pazura, ale zakażone zwierzę (kot, wiewiórka, królik, koza, małpa, pies) po 21. dniach nie jest już zagrożeniem dla człowieka, gdyż bakteria bytuje w organizmie kota około 3 tygodnie. Po tym czasie kot przestaje być źródłem zakażenia.
Choroba kociego pazura przebieg
I etap choroby kociego pazura to brak objawów.
II etap choroby kociego pazura to pojawienie się zmian miejscowych w przeciągu 5-7. dni. W miejscu zadrapania pojawiają się plamy i rumień. Następnie zaczerwienione miejsce zmienia się w grudkę lub krostę. Zmiana chorobowa może przekształcić się w ropień, a więc zgrubienie wypełnia się treścią.
III etap choroby kociego pazura to pojawienie się kolejnych dolegliwości w ciągu 14. dni: podwyższona temperatura, powiększenie się okolicznego węzła chłonnego i jego bolesność, ból głowy, pleców i podbrzusza. Chory może dodatkowo wymiotować, zmagać się z biegunką oraz odczuwać zmęczenie i brak apetytu.
Po ustąpieniu choroby kociego pazura może utrzymywać się różowa, niebolesne grudka w miejscu zadrapania przez kota. Pozostałość ta może towarzyszyć ozdrowieńcowi nawet kilka miesięcy.
Choroba kociego pazura diagnostyka
Diagnoza choroby kociego pazura jest bardzo prosta, lecz może się skomplikować przez mało specyficzne objawy, które można przypisać m.in. początkowej fazie alergii, później zwykłej grypie czy anginie. Pacjent rzadko kiedy podejrzewa kota o własne dolegliwości. Dokładny wywiad lekarski jest bardzo istotny w postawieniu diagnozy, jaką jest choroba kociego pazura. Rozpoznanie choroby kociego pazura potwierdza się poprzez badanie serologiczne na istnienie przeciwciał wobec bakterii, dodatkowo lekarz może pobrać próbki ze zmienionego chorobowo miejsca i wykonać posiew lub biopsję węzłów chłonnych.
Choroba kociego pazura leczenie
O sposobie leczenia bartonelozy zawsze powinien decydować lekarz. Choroba kociego pazura może ustąpić samoistnie w ciągu pół roku, jednak nie zawsze tak jest. Zakażenie bakteryjne leczy się antybiotykami – azytromycyna lub doksycylina, które skracają czas choroby. Leczenie trwa około 10. dni. Na powiększone węzły chłonne lekarze zalecają chłodne lub wilgotne okłady. W przypadku osób zmagających się z chorobami autoimmunologicznymi, ciężarnych, osób starszych i dzieci leczenie bartonelli może mieć cięższy przebieg, a proces dochodzenia do zdrowia wymagać hospitalizacji. Pacjent z zajętymi ropnie węzłami chłonnymi jest kierowany na zabieg usuwania ropy poprzez nakłucia igłą. Zdarza się, że zaropiałe węzły i powstałe przetoki trzeba całkowicie wyciąć chirurgicznie – limfadetektomia.
Choroba kociego pazura – powikłania
Potencjalnie niegroźne zadrapanie przez kota niesie za sobą chorobę, która pozostawić może po sobie poważne powikłania. Choroba kociego pazura może skończyć się następującymi komplikacjami:
- bólami stawów
- encefalopatią wraz z drgawkami
- niedokrwistością
- powiększeniem organów (śledziona, wątroba)
- rumieniem guzowatym
- zapaleniem płuc i opłucnej
- zapaleniem siatkówki i nerwu wzrokowego, które może prowadzić do ślepoty i zapalenia mózgu
- zapaleniem szpiku i kości
- zapalenie węzłów chłonnych z przetoką
- zapaleniem wsierdzia
- zespołem Parinauda (porażenie spojrzenia w dół lub do góry)
Bartonella – zapobieganie infekcji
Najskuteczniejszą metodą zapobiegania chorobie kociego pazura jest dbanie o higienę kotów, zwłaszcza tych wychodzących, które z chadzania własnymi ścieżkami wracają z pasażerami na gapę -pchłami. Owady te przenoszą na zwierzęta bakterie wywołujące bartonelozę, szerząc zakażenie z osobnika na osobnika i człowieka. Kolejną metodą unikania zachorowania na chorobę kociego pazura jest zapobieganie sytuacjom, które sprowokują kota do drapania i gryzienia tj. dziecięce zaczepki, straszenie zwierzęcia, unikanie wystawiania zwierzęcia na sytuacje stresowe. Najczęściej chorują dzieci do 15. roku życia, dlatego bardzo ważna jest edukacja dzieci przez rodziców, jak postępować w kontakcie ze zwierzętami i unikać kontaktu z obcymi, dzikimi zwierzętami. Jeśli do takich sytuacji już dojdzie, należy natychmiast odkazić ranę. Zlekceważenie któregokolwiek objawu choroby kociego pazura może skończyć się ciężkimi powikłaniami, dlatego zaleca się jak najszybszą konsultację lekarską.
Redakcja
Bibliografia:
Z. Gliński, K. Kostro, Bartonelozy nowo zagrażającymi chorobami zwierząt i człowieka, „Życie weterynaryjne”, 2012, nr 87(6).
Przeczytaj inne kocie porady
