GLISTA PSIA – zarażenie, objawy, leczenie
Image by serhii_bobyk on Freepik
Czy wiesz, że glista psia, może stanowić poważne zagrożenie dla zdrowia Twojego psa, a nawet Ciebie? Toksokaroza to choroba pasożytnicza, wywoływana przez nicienie Toxocara canis, jest szczególnie niebezpieczna dla szczeniąt i starszych psów, mogąc w skrajnych przypadkach prowadzić do śmierci zwierzęcia. W naszym artykule, odkrywamy, jak glista psia dostaje się do organizmu psa, jakie są jej objawy, metody leczenia, a także jak skutecznie zapobiegać tej chorobie. Dowiesz się też o ryzyku zarażenia człowieka i jak poważne mogą być skutki zaniedbania tej choroby. Zapraszamy do lektury, by dowiedzieć się więcej o tym, jak chronić swojego czworonożnego przyjaciela przed tym zagrożeniem.
Spis treści
Toxocara canis – charakterystyka pasożyta
Glista psia (Toxocara canis) to rodzaj kosmopolitycznego nicienia, który powszechnie występuje w jelitach, szczególnie młodych psów, ale także kotów (Toxocara cati). Występuje u nich powszechnie do 6. miesiąca życia. U dorosłych zwierząt choroba praktycznie nie występuje, jednak dorosłe suki są rezerwuarem choroby dla potomstwa, ponieważ w ich tkankach znajdują się larwy, które uaktywniają się w czasie ciąży i laktacji.
U glisty psiej występuje dymorfizm płciowy, samce różnią się od samic. Glista psia jest biała, długa i przypomina makaron spaghetti. Samiec glisty psiej mierzy od 9 do 13 cm i ma ok. 2 mm średnicy. Samica glisty psiej jest większa i mierzy od 12 do 20 cm długości i 3 mm średnicy.
Jak dochodzi do zarażenia glistą psią?
Toxocara canis dostaje się najczęściej do organizmu szczenięcia drogą płodową (inwazja prenatalna) bądź z mlekiem zarażonej matki (inwazja laktalna). Szczenięta mogą zarazić się glistą psią, podobnie jak dorosłe psy poprzez:
- zjedzenie trawy, na której znajdują się jaja glizdy psiej
- picie wody ze zbiornika, w którym znajdują się jaja toxocara canis
- zjedzenie pokarmu z ziemi, zanieczyszczonego jajami glisty psiej
Również dorosłe psy mogą zarazić się psią glistą, jednak zwykle przechodzą one chorobę bezobjawowo.
Glistę psią stwierdzono w ostatnich latach u 18,2%-36,3% szczeniąt z prywatnych domów w miastach oraz 58,0%-72,7% szczeniąt w schroniskach, a także u 0,4%-21,5% dorosłych psów z prywatnych domów oraz 3,4%-15,0% psów bezpańskich1.
Cykl rozwojowy psiej glisty
Po zarażeniu psa, jaja wraz z larwami glisty psiej dostają się do układu pokarmowego skąd zaczynają wędrować z krwią po całym organizmie, osiadając w narządach wewnętrznych.
Glista psia, która trafi do rdzenia kręgowego, pnia mózgu, gałek ocznych czy wątroby zwykle otorbia się – przebywa w formie uśpionej w ochronnym kokonie, który chroni ją przed środkami farmakologicznymi.
Jeżeli glista psia trafi w okolice płuc może wywołać zapalenie płuc, a zwrócone przez kaszel psa larwy mogą trafić ponownie do przewodu pokarmowego i jelit, gdzie osiągają postać dojrzałą. Wędrówka taka określana jest mianem ascaris, a okres od zarażenia do osiągnięcia dojrzałości płciowej przez pasożyta wynosi około 28-30 dni.
Kopulujące samice produkują jaja, które wraz z kałem wydalane są przez psa do środowiska zewnętrznego. Jaja glisty psiej stają się inwazyjne w drugiej bądź w trzeciej postaci larwalnej. Rozwój larw ma miejsce gdy temperatura w środowisku osiągnie 25-30oC, a wilgotność nie spadnie poniżej 85%. Inwazyjna forma może jednak przetrwać w niesprzyjających warunkach nawet 1 rok, a w sprzyjających nawet przez 2 lata!
Glista psia – objawy
Pies zarażony glistą psią może przechodzić zarażenie nicieniem w sposób bezobjawowy bądź z objawami, wśród których najczęściej występują:
- biegunka i wymioty
- kaszel – u młodych szczeniąt larwy migrujące przez płuca mogą wywołać zapalenie płuc
- saneczkowanie – wydostające się z odbytu jaja powodują świąd
- wylizywanie okolic odbytu
- apatia, niepokój u psa
- utrata apetytu bądź perwersyjny apetyt
- anemia
- krzywica
Szczenięta, które zarażone są glistami psimi mogą mieć wzdęty brzuch, matową sierść czy nawet wolniej się rozwijać.
Glista psia – diagnoza
Diagnoza glisty psie odbywa się poprzez badanie kału na obecność jaj pasożytów. W przypadku, gdy w domu żyje więcej zwierząt zaleca się odrobaczenie jednoczesne całego stada.
Czy glista psia jest groźna dla zwierzęcia?
W przypadku dorosłych psów o silnym układzie odpornościowym zarażenie może przejść w sposób bezobjawowy. W przypadku szczeniąt i starszych psów, u których układ immunologiczny jest osłabiony glista psia może osłabić organizm i w skrajnych przypadkach doprowadzić do śmierci psa.
Glista psia – leczenie
Leczenie Toxocara canis ustalane jest zawsze przez lekarza weterynarii. W praktyce obok leczenia przyczynowego lekarz może zalecić leczenie objawowe: przeciwbiegunkowe, przeciwwymiotne.
Kuracje odrobaczające mają na celu zabić pasożyty. U szczeniąt tego typu środki można podawać już od ukończenia 2. tygodnia życia. Leczenie należy powtarzać regularnie aż do zakończenia karmienia mlekiem matki, która może być rezerwuarem pasożyta.
U psów dorosłych stosuje się działania profilaktyczne.
Glista psia – profilaktyka
Profilaktykę przeciw pasożytom wewnętrznym zapewnia regularne odrobaczanie psów. Odrobaczanie pozwala pozbyć się robaków z organizmu psa oraz minimalizuje ryzyko transmisji glisty psiej na człowieka oraz inne zwierzęta.
Częstotliwość odrobaczania psa zależy od wielu czynników, o których więcej dowiesz się z poniższego artykułu.
Glista psia u człowieka
Do zarażenia człowieka glistą psią dochodzi drogą pokarmową poprzez wprowadzenie do organizmu inwazyjnych jaj glisty psiej. Toxocarą zarażają się głównie dzieci, które bawiąc się w piaskowniach, parkach i na trawnikach wkładają do budzi ręce, na których przenoszą pasożyta.
Glista ludzka żyje w organizmie człowieka na poziomie larwalnym. Jeżeli larwy glisty psiej trafią do wątroby, to u zarażonego występuje toksokaroza trzewna. Jeżeli larwy dotrą do oka, co zdarza się rzadziej, to u zarażonego występuje toksokaroza oczna. Niestety larwy mogą również dotrzeć do mózgu, wywołując neurotoksokarozę.
Niekiedy toksokaroza przebiega u człowieka bezobjawowo, a jedynym wskazaniem, że doszło do zarażenia może być podniesiony poziom eozynofilów we krwi obwodowej i obecność przeciwciał przeciw pasożytowi w surowicy.
Objawy toksokarozy u człowieka
Celem wędrówki larwy glisty psiej w ciele człowieka są takie narządy, jak płuca, serce, wątroba, gałki oczne, mózg – larwy mogą dotrzeć do każdego narządu.
Wśród niektórych objawów wskazać należy gorączkę, powiększoną wątrobę lub śledzionę, charakterystycznym objawem je wzrost krwinek białych we krwi.
W cięższej postaci choroby u zarażonego może dojść do nacieków w płucach, zajęcia mózgu z takimi objawami, jak drgawki, zaburzenia zachowania etc., zaburzenia widzenia, aż do utraty wzroku.
Nieleczona choroba w skrajnych przypadkach może doprowadzić do zgonu człowieka.
Glista psia u człowieka leczenie
Forma jelitowa glisty występuje tylko u zwierząt. U ludzi występują forma narządowa, która nie jest podatna na kuracje przeciw pasożytom jelitowym. Z tego względu leczenie glisty psiej u człowieka musi zawsze odbywać się przy udziale lekarza specjalisty.
Źródła
1 Toksokaroza, niebezpieczna choroba odzwierzęca, http://www.ipar.pan.pl/files/ulotka%20Toksokaroza.pdf [Internet: 07.01.2021].
Toksokaroza – jak zaraża się człowiek, https://www.esccap.pl/toksokaroza/ [Internet: 07.01.2021].
Glisty psów i kotów (Toxocara canis, T. cati), https://www.esccap.pl/glisty-psow-kotow-toxocara-canis-t-cati/ [Internet: 07.01.2021].
Glista psia (toksokaroza) – jakie ma objawy, czy jest zaraźliwa, https://www.medme.pl/artykuly/toksokaroza-masz-psa-mozesz-miec-i-psie-glisty,64799.html [Internet: 07.01.2021].
dr Mateusz Karatysz
Opiekun buldożki Daisy, borykającej się od wielu lat z problemami zdrowotnymi. Dziennikarz, popularyzator świadomych adopcji zwierząt oraz produktów, które pomagają opiekunom w samodzielnym rozwiązywaniu problemów pojawiających się, podczas opieki nad zwierzętami. Twórca serwisu www.zoonews.pl
Przeczytaj inne artykuły o zdrowiu psów i kotów
