Reklama

ENTLEBUCHER – hodowla, szczeniaki, wychowanie

pixabay.com/pl/photos/pies-entlebucher-pet-język-4432046/

Entlebucher to uznana jako ostatnia rodzima rasa psów szwajcarskich. Jest też najmniejszą pośród szwajcarskich psów pasterskich.

Data publikacji: 20 sierpnia 2023

Entlebucher – podstawowe informacje o rasie psów

🌅 Kraj pochodzenia	Szwajcaria
🐶 Numer wzorca FCI	47
➡ Waga	14-22 kg
❤ Długość życia	12 – 14 lat
💢 Charakter	Entlebucher to inteligentny, czujny, pewny siebie pies. Powierzone zadania tratuje bardzo poważnie, jest nieprzekupnym stróżem.

Entlebucher – pochodzenie i historia

Entlebucher to jedna z czterech ras szwajcarskich psów pasterskich, wyhodowanych do pracy przy zaganianiu stad, szczególnie w górzystym terenie, pilnowania domostw i obejść. Mały szwajcarski pies pasterski pochodzi z doliny Entlebuch, położonej niedaleko kantonów Lucerna i Berno.

Rozdzielenie ras i nowe nazewnictwo

Już w 1889 roku dokonano pierwszego opisu rasy, nazywanej wtedy Entlibucherhund. Mimo rozróżnienia tej nowej rasy, okoliczna ludność jeszcze przez wiele lat określała je mianem appenzeller. Działo się tak dlatego, że umaszczenie obu psów było identyczne, a przy tym wykonywały tą samą pracę. Appenzeller to z resztą jedna z kilku ras, która obok berneńskiego psa pasterskiego i dużych szwajcarskich psów pasterskich dała początek rasie entlebucher. Entlebucher jest czwartą rodzimą rasą psów pochodzącą z Szwajcarii.

W 1913 roku, podczas wystawy w Langenthal dokonano sędziowskich opisów rasy, które posłużyły do wpisania entlebucherów do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej. W 1927 roku stworzono pierwszy oficjalny wzorzec rasy, a rok wcześniej powstał Szwajcarski Klub Psa Pasterskiego z Entlebuch.

Entlebucher od samego początku nie cieszył się dużą popularnością, o czym świadczy niewielka liczba wpisów do SHSB. Tak też pozostało do dziś, mimo że ta rasa psów posiada niezwykłe cechy psa użytkowego.

Oficjalne uznanie entlebuchera przez FCI

Entlebucher został wpisany na listę ras uznanych przez FCI 28 lipca 1954 roku.

Entlebucher w Polsce

Entlebucher nie jest popularną rasą w Polsce. W naszym kraju istnieje dosłownie kilka hodowli, a dostęp do szczeniaka entlebuchera jest bardzo mocno ograniczony. Pierwsze entlebuchery zostały sprowadzone do Polski około 2000 roku.

Jak wygląda entlebucher?

Entlebucher to średniej wielkości pies o zwartej i wydłużonej sylwetce. Entlebucher ma głowę proporcjonalną do tułowia, lekko klinowatą, gdzie kufa zwęża się równomiernie ku końcowi. Stop u psa jest słabo zaznaczony. Nos tego trójbarwnego psa jest zawsze wybarwiony na czarno i lekko wystaje poza krawędź warg. Oczy entlenbuchera są małe, barwy ciemnego brązu lub orzecha, pokryte dobrze przylegającymi powiekami o czarnych krawędziach. Wiszące uszy psa nie są duże, osadzone są wysoko, szeroko i mają kształt trójkąta. Tułów entlebuchera jest mocny z szeroką i głęboką klatką piersiową. Ciało psa dźwigają silnie umięśnione kończyny, które są proste i równoległe. Zad psa jest lekko spadzisty, a na jego końcu osadzony jest naturalnej długości ogon wiszący lub uniesiony. U rasy zdarza się również naturalny, ale szczątkowy ogon, który nie jest wadą.

Freifrau von Federvieh, CC BY-SA 3.0 DE <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/de/deed.en>, via Wikimedia Commons

Entlebucher – gdzie szukać hodowli?

Pierwszym i najpewniejszym miejscem znalezienia hodowli entlebuchera jest analiza strony internetowej Związku Kynologicznego w Polsce. Tam znajdziesz wszystkie zrzeszone hodowle podlegające rejestracji.

ZKwP swoją siedzibę główną ma w Warszawie, ale ma również 48 oddziałów na terenie całej Polski. Wystarczy odszukać najbliższy oddział, w którym otrzymasz informacje o działających hodowlach w twojej okolicy.

Po dokonaniu wyboru warto zasięgnąć opinii o wybranej hodowli wśród miłośników rasy, na wystawach, zlotach czy na forach społecznościowych, skupiających miłośników entlebuchera.

Ostatnim krokiem jest skontaktowanie się z hodowcą i udanie się na miejsce. Dobra hodowla entlebuchera nigdy nie ma nic do ukrycia i zaprasza nabywców do obejrzenia swoich zwierząt. Hodowca nie tylko odpowie na wszystkie pytania, ale również sprawdzi, czy szczenię trafi w odpowiednie ręce, przeprowadzając wywiad z kupującym. Nie zdziw się zatem jeśli to hodowca zacznie zadawać Ci pytania.

Entlebucher – chów czy hodowla?

Nie każda osoba, w której domu urodzą się szczenięta entlebuchera jest hodowcą. Nie można również stwierdzić, podczas zakupu psa, czy wyrośnie on na sukę hodowlaną, bądź reproduktora. Nie wiadomo przecież czy dorosły pies będzie spełniał wszystkie wymagania stawiane przed psami hodowlanymi.

Celem chowu jest stworzenie entlebucherowi prawidłowych warunków do rozwoju, życia i ewentualnego rozrodu.

Celem hodowli entlebuchera jest genetyczne doskonalenie zwierząt w oparciu o wiedzę genetyczną, pracę hodowlaną, anatomię, fizjologię, etologię, zoohigienę, biochemię i biofizykę. Do hodowli mogą być użyte wyłącznie psy funkcjonalne i klinicznie zdrowe.

Początkujący hodowcy mogą w tym zakresie prosić o pomoc kierownika i członków sekcji entlebuchera swojego oddziału ZKwP.

Entlebucher z hodowli – na co zwrócić uwagę?

Przed wyborem entlenbuchera z hodowli sprawdź historię rodziców psa. Do hodowli powinny być wybierane jedynie te psy, które spełniają kryteria, dające szanse na rozwój rasy. Selekcja hodowlana zawsze powinna być dokonywana przez specjalistów. Szczenięta ok. 6. tygodnia życia powinny przejść przegląd hodowlany i zostać opisane przez specjalistów z oddziału ZKwP. Pamiętaj, że nawet pozytywny opis nie daje gwarancji, że dorosłe psy będą spełniały wymogi do bycia zwierzętami hodowlanymi. Finalna selekcja dokonywana jest dopiero na wystawach psów rasowych.

Minimalne wymagania, jakie musi spełnić pies to minimum trzy oceny doskonałe (samce) lub bardzo dobre (suki), otrzymane na trzech różnych wystawach od trzech różnych sędziów.

Entlenbucher – wady dyskwalifikujące szczenięta

Wśród wad całkowicie dyskwalifikujących entlenbuchera z dalszej hodowli wzorzec rasy wskazuje:

agresję
lękliwość
tyłozgryz
wyraźny przodozgryz
zgryz przemienny
entropium
ektropium
oczy żółte jastrzębie, niebieskie lub nakrapiane
zakręcony ogon
włos za długi, miękki lub inny niż krótki
brak trójbarwności umaszczenia
barwa podstawowa inna niż czarna
wysokość powyżej lub poniżej normy
wyraźne wady budowy lub zachowania
Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie

Entlebucher – możliwe dziedziczenie chorób

Entlebucher, jak wiele innych ras psów, narażony jest na wady warunkowane przez geny recesywne i dominujące. Częste choroby psów tej rasy to:

PRA
Zaćma
Jaskra
Dysplazja stawów biodrowych
Dysplazja stawów łokciowych
Entlebucher urinary syndrome (EUS)

Szczeniaki entlebuchera – charakter

Decydując się na wybór psa, musisz wiedzieć, że między rasami występują różnice nie tylko w wyglądzie zewnętrznym, ale także w zachowaniu i cechach użytkowych.

Entlebucher, jak pozostałe szwajcarskie psy pasterskie, to pies stworzony do ciężkiej pracy zaganiacza. Jest ambitny, czujny i wytrwały. Nie brak mu odwagi i pewności siebie oraz niezwykłej inteligencji, która pozwala mu na samodzielną pracę w gospodarstwie. Dzięki swojej łagodności entlebucher staje się obecnie coraz częściej domowym psem rodzinnym do towarzystwa.

Ten czuły pies potrzebuje towarzystwa rodziny, opiekę nad stadem przenosi w opiekę nad rodziną, a gdy obdarzy człowieka zaufaniem, to idzie za tym także oddanie. Szczenięta entlebuchera uwielbiają zabawy i psoty, są to psy pełne temperamentu, ruchliwe i zwinne. Podczas nauki podstawowego posłuszeństwa wykazuje się bystrością, jest zdolnym uczniem. Dorosły pies jest bardzo zrównoważony i spokojny, dlatego doskonale nadaje się do domu z małymi dziećmi. Rasa ma przyjacielskie i wesołe usposobienie. Dodatkowo warto wspomnieć, że entlebucher nie ma instynktu łowcy i nie jest to pies niezależny, nie wykazuje również tendencji do ucieczek. Wobec obcych pozostaje psem nieco nieufnym, a już na pewno jako stróż jest nieprzekupny.

Entlebucher to pies, który może żyć w mieszkaniu, jednak trzeba liczyć się z tym, że jest to rasa psów, która potrzebuje dużo ruchu. Entlebuchery w pełni akceptują zarówno koty, jak i psy, które mogą z nimi mieszkać pod jednym dachem.

Czy entlebucher to pies dla mnie?

Zanim podejmiesz ostateczną decyzję, zadaj sobie kilka pytań:

Czy dysponuję czasem, by zapewnić psu minimum trzy spacery, z których przynajmniej jeden będzie trwał godzinę lub będzie treningiem sportowym?
Czy stać mnie na utrzymanie psa?
Czy posiadam odpowiednią wiedzę o wychowaniu i opiece nad takim psem jak entlebucher?

Entlebucher – pies czy suka?

Podejmując decyzję o zakupie szczeniaka entlebuchera pamiętaj, że psy obu płci różnią się nie tylko cechami wyglądu zewnętrznego, ale także charakterem¹.

Kupując samca entlebuchera pamiętaj, że pies będzie chłodniejszy w kontaktach i bardziej samodzielny. Psy potrzebują więcej czasu na zabawy, mają również silną potrzebę pozostawiania większej ilości śladów zapachowych. Samce bywają z natury bardziej dominujące wobec innych psów, mają też większą skłonność do niszczenia przedmiotów.

Suczka entlebuchera będzie bardziej wrażliwa, subtelniejsza i przymilna. Suczki są bardziej towarzyskie i podatne na naukę posłuszeństwa. Szybciej uczą się również zachowania porządku w domu.

Warto pamiętać, że sterylizacja zmniejsza różnice zachowań płciowych.

pixabay.com/pl/photos/pies-entlebucher-pies-pasterski-5008341/

Szczeniaki entlebuchera – na co zwrócić uwagę przed zakupem?

Oglądając szczenięta entlebuchera w miocie, zwróć uwagę na kilka ważnych oznak dobrego stanu zdrowia²:

Czubek głowy entlebuchera nie powinien mieć wyczuwalnego ciemiączka.
Oczy powinny być osadzone symetrycznie, a powieki nie powinny wywijać się ani na zewnętrz ani do oka. Oczy muszą być czyste, bez żadnego wycieku.
Powieki i uszy powinny być bez krost i zgrubień, a kanały słuchowe powinny być czyste, bez intensywnej wydzieliny. Jeżeli pies potrząsa ciągle głową albo sztywnieje przy dotyku uszu, to może oznaczać problemy z uszami.
Nos powinien być zimny i wilgotny, a otwory nozdrzy powinny być wyraźne, by pies mógł oddychać z łatwością.
Naciśnięcie tchawicy nie powinno wywołać ataku kaszlu.
Brzuch powinien być gładki – bez uwypuklonej przepukliny na wysokości pępka.
Na skórze psa nie może być żadnych plackowatych wyłysień, łupieżu czy łuszczącego się naskórka.

Socjalizacja szczeniąt entlebuchera

Prawidłową socjalizację możesz wykonać, korzystając ze Złotej Dwunastki Margaret Hughes:

Poznaj psa z 12 powierzchniami, po których może chodzić: trawa, drewno, dywan, piasek, beton etc.
Baw się ze szczeniakami entlebuchera przynajmniej 12 różnymi przedmiotami
Szczenięta entlebuchera powinny mieć systematyczny kontakt przynajmniej z 12 różnymi osobami.
Poznaj szczeniaki z 12 różnymi miejscami w domu.
Zaprezentuj szczeniakom 12 różnych domowych odgłosów: pralka, odkurzacz, mikser, telewizor, dzwonek do drzwi, budzik telefonu etc.
Poznaj psy z 12 szybko poruszającymi się obiektami: rower, samochód, hulajnoga, tramwaj etc.
Poddaj szczenię entlebuchera 12 różnym wyzwaniom: wchodzenie do pudełka, do samochodu, na balkon, zabawa w basenie z płytką wodą etc.
Przyzwyczaj psa do dotykania na 12 różnych sposób: głaskanie, branie na ręce, przewracanie na plecy, kładzenie na kolanach, dotykanie uszów, otwieranie pyska etc.
Zapoznaj psa z jedzeniem z 12 misek o różnych fakturach i kształtach: talerzyk, miska porcelanowa, metalowa etc.
Podaj psu jedzenie w 12 różnych pomieszczeniach.
Przedstaw szczeniaka (szczepionego) co najmniej 12 różnym szczeniętom i psom dorosłym.
Pozostawiaj psa co najmniej 12 razy samego na czas od 5 do 45 minut.

Wyprawka dla entlebuchera

Jeżeli decyzja o zakupie szczeniaka entlebuchera już zapadła, to czas zaplanować wyprawkę. W wyprawce powinny znaleźć się:

Obroża dla psa
Szelki dla psa
Smycz dla psa

Kompletując wyprawkę dla swojego psa nie zapomnij również o:

Miskach dla psa
Legowisku dla psa
Zabawkach dla psa
Woreczkach na odchody
Szczotce do sierści dla psa
Szamponach i odżywkach
Adresówce dla psa
Paście i szczoteczce do zębów

Kompletując wyprawkę dla swojego psa, nie zapomnij o akcesoriach sezonowych:

Macie chłodzącej
Butelce podróżnej z miską
Obroży na kleszcze

Kiedy szczepić szczenię entlebuchera

Na podstawie danych statystycznych opracowano schemat szczepień, w którym pierwszą dawkę szczepionki podaje się w wieku 6 tygodni, a kolejne trzy dawki w odstępach 3 tygodni. Na tej podstawie określić można dosyć szczegółowo kalendarz szczepień entlebuchera.

6-7 tydzień życia – szczepienie przeciwko nosówce i parwowirozie
9-10 tydzień życia – szczepienie przeciwko nosówce, parwowirozie, chorobie Rubartha, kaszlowi kenelowemu i leptospirozie
12-13 tydzień życia – zakres ten sam, jak w 9-10 tygodniu
15-16 tydzień życia – szczepienie przeciwko wściekliźnie

Sezonowo, jeśli nie stosujesz obroży przeciw pasożytom zewnętrznym, warto podać psu tabletki lub krople na skórę, które ochronią psa. Odrobaczanie psa wykonuje się co kwartał.

Redakcja