Reklama

Karakal – prawdziwie dziki kot w domu

Karakal, to dziki kot, który wzbudza zachwyt. Do tego stopnia, że niektórzy ludzie pragną mieszkać z nim w domu, płacąc za niego majątek.

Pochodzenie karakala

Karakal stepowy to dziko żyjący kot, który zadomowił się w suchych rejonach Afryki, Azji i na Półwyspie Arabskim. Niestety tereny, na których żyją karakale są przejmowane pod uprawę rolniczą i przez to ich dieta urozmaiciła się o zwierzęta hodowlane, jednak zdecydowanie powinna bazować na dziczyźnie. Fakt ten sprawia, że karakale stepowe traktowane są jak szkodniki, często padając ofiarą człowieka. Nazywane są też rysiami stepowymi przez ich charakterystyczne frędzelkowe uszy. Karakale były znane już w starożytnym Egipcie, gdzie podejmowano pierwsze próby ich udomowienia. Dziś należą do kotów pożądanych i cenionych jako zwierzęta domowe.

Charakterystyka karakala

Wielkość karakala stepowego

Kot: 60-80 cm + 20-30 cm ogona

Kotka: zawsze mniejsza od samca

Waga karakala

Kot: 8-20 kg

Kotka: 6-16 kg

Szata:

Sierść gęsta, miękka

Maść: jednolita, czerwonawa lub płowa. Pojawiają się osobniki całkowicie czarne i jest ono wynikiem mutacji genetycznej.

Ile żyje karakal?

Długość życia karakala: w naturze karakal żyje 12 lat, w niewoli do 18.

Karakal - charakter

Aktywny, bardzo zwinny i skoczny. Karakal stepowy potrafi przemierzyć nawet do 10 kilometrów dzienne. W ciągu doby aktywny jest około 10 godzin. W naturze karakale polują na zwierzęta wielkości kotów domowych, węże i małe ptaki. Te ostatnie z łatwością łapią w skoku do 2 metrów nad ziemią. Karakale to zdecydowanie wytrawni łowcy, potrafiący zabić zwierzęta większe od samych siebie (nawet trzykrotnie!) i potrafiący magazynować żywność „na potem”, dlatego trzymanie ich w pobliżu innych małych zwierząt domowych nie będzie dobrym pomysłem. Karakale są bardzo szybkie i ustępują pierwszeństwa pod tym względem tylko gepardom. Ich udomowienie nie do końca jest zgodne z pierwotnymi instynktami. Są to dzikie zwierzęta i powinny żyć w warunkach naturalnych. Są terytorialne, a im większe gabaryty osobników tym większy teren zajmują. Karakale nie żyją w stadach, choć można je spotkać w parach w okresie godowym. Koty te bardzo dobrze radzą sobie bez stałego dostępu do wody, który czerpią z upolowanych zwierząt. Są zwierzętami aktywnymi zarówno w dzień, jak i w nocy. Należą do ras niebezpiecznych dla człowieka i w Polsce raczej nie spotka się ich jako kotów domowe. Jeśli zostaną udomowione, to bardzo przywiązują się do swojego opiekuna.

Zdrowie karakala stepowego

Karakale w naturalnym środowisku dożywają 12 lat i związane jest to z ich losem drapieżników. Mimo, że karakal jest sporej wielkości kotem to i on ma swoich wrogów naturalnych. Koty te polują na tych samych terenach co m.in. lamparty. Zaletą życia w niewoli jest brak drapieżników, które stanowią dla nich zagrożenie. Udomowione karakale mogą dożywać sędziwych 18 lat. By zapewnić temu kotu optymalne warunki, warto pamiętać, że dla karakali najlepszą temperaturą jest temperatura poniżej 20˚C.

Żywienie karakala stepowego

Kot ten powinien być żywiony świeżym mięsem, dobrze, gdy zapewnia się mu możliwość polowania na pokarm – zwłaszcza w nocy. Karakale muszą zjadać od 500 do 800 gramów mięsa dziennie. Najlepszym wyborem będzie dziczyzna, ptactwo oraz gryzonie oraz ryby. W naturalnym środowisku koty te mięsną dietę urozmaicają o owoce. Nie zaleca się serwowania karakalowi mięsa wieprzowego i gotowych mokrych czy suchych karm przeznaczonych dla kotów.

Zalety i wady karakali

Zalety:

karakale łatwo poddają się oswojeniu
karakala można nauczyć je chodzić na smyczy
karakale przywiązują się emocjonalnie do opiekuna
karakale są przyjazne mimo dzikiej natury

Wady:

karakale potrzebują bardzo dużego wybiegu, nie nadają się do małych domów czy mieszkań
karakale nie nadają się do domu z dziećmi
karakale znaczą teren moczem i pazurami

Ciekawostki o karakalach

na cześć karakali nazwano miasto w Rumuni oraz batalion wojskowy w Izraelu
karakale rodzą się ślepe, a ich uszy potrzebują ok miesiąca, by rozwinąć się do formy jaką mają dorosłe osobniki
w przeszłości ludzie wykorzystywali te dzikie koty w celach rozrywkowych, głównie do polowań na ptactwo
karakal w języku tureckim (karakulak) oznacza czarnouchego/czarne ucho
w Polsce, aby posiadać karakala w domu wymagane jest odpowiednie zezwolenie zgodnego z CITES (Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem tzw. Konwencja Waszyngtońska) poza tym konieczne jest spełnienie surowych wymogów, by zapewnić odpowiednie, bezpieczne warunki bytowe zwierzęciu
karakal występuje w ośmiu podgatunkach geograficznych, gatunek turkmeński jest na liście zwierząt objętych ochroną